Stari zanati: Češljari

Ovce se strigu (šišaju) jednom godišnje, obično u drugoj polovini aprila i početkom maja. Potom se vuna stavlja u toplu vodu (proces sjerenja u kom se otpušta mast) kako bi sa nje spala masnoća i prljavština. Kozja dlaka (kostrijet) se prala, ali nije sjerena. Očišćena vuna se suši, a potom češlja.

U domaćinstvima se pravila moba, na kojoj su češljare (djevojke) pravile druženja u kojima su do ponoći češljale vunu, a nakon toga sjelile. U zanatskim vunovlačarskim radionicama strižena vuna se prvo prala i sušila, a potom su je zanatlije vunovlačari sukali, odnosno češljali. To se radilo velikim češljevima – grebenima, koji su pravljeni tako što su se ekseri dugi petnaestak centimetara, sa velikim razmakom zabijali na drvenoj plohi.
Češljeve su pravili majstori zanaćije ili češljari – tarakčije (koji su pored ovih češljeva imali široku lepezu raznih proizvoda: češljeve za češljanje, brda za stanove itd.). Češljevi za češljanje pravljeni su od goveđih rogova koji bi se na visokoj temperaturu ispravili, a onda na njima napravili pravilni utori.
Češljevi za češljanje vune, rađeni su na sasvim drugom principu, tako što bi se metalni ekseri ostavili u nizu da štrče iz drvene podloge. Preko njih se u brzim pokretima nanosio rukohvat vune, kako bi se izgubio oblik runa. Takva vuna bila bi razdvojena u potpunosti. Tako pripremljenu vunu majstori bi dalje, koristeći se vretenom, kolovratom ili na drugi način, izvlačili uvrtanjem vune u tanak sukneni konac, koji bi se namotavao u klupka.
Vuneni konac koristio se u pletenju obično tek nakon bojenja u bojadžijskim radnjama.

(glasstoca.ba)