Na današnji dan 2. 9.
1910. – Rođen Skender Kulenović, bosanskohercegovački književnik i akademik. Pisao je pjesme i poeme, komedije, eseje, kritike, putopise, crtice, priče te romane. U rodnom Bosanskom Petrovcu završio je osnovnu školu, a potom, nakon naglog osiromašenja porodice (agrarna reforma), prelazi u majčino rodno mjesto Breza. Tu je kao vanjski učenik završio Jezuitsku gimnaziju. Već u trećem razredu gimnazije javio se sa prvim književnim radom, zbirkom soneta “Ocvale primule”. Zatim je studirao pravo na Zagrebačkom univerzitetu. Sarađuje u brojnim listovima i časopisima, a 1937. sa Hasanom Kikićem i Safetom Krupićem pokreće u Zagrebu muslimanski časopis Putokaz. Godine 1941. stupa u prvi partizanski odred Bosanske krajine. Kulenović u ratu piše poeme, uređuje listove (Bosanski udarnik, Glas, Oslobođenje). Odmah poslije rata je direktor drame Narodnog pozorišta u Sarajevu. Uređuje Pregled, Književne novine i Novu misao. Od 1. maja 1957. pa sve do 31. maja 1970. bio je dramaturg Narodnog pozorišta u Mostaru, a kasnije urednik u beogradskoj Prosveti. Umro je 25. januara 1978. godine u Beogradu.
1944. – Rođen Abas Arslanagić, nekadašnji rukometni golman, trener, profesor fizičke kulture i sportski novinar. Osvajač je zlatne medalje na Olimpijskim igrama 1972. u Münchenu. Počeo se baviti rukometom s 14 godina u rodnom gradu Derventi da bi tek četiri godine kasnije u Beogradu počeo profesionalnu karijeru. Nedugo zatim, odlazi u Banja Luku gdje se stvarala jedna nova generacija i ekipa, s kojom će osvojiti mnoge titule, između ostalog i titulu evropskog prvaka 1976. Službeno je za Borac odigrao 232 utakmice, gdje je kao golman postigao 18 golova. S klubom je osvojio 4 nacionalna prvenstva i 5 kupova u bivšoj državi. Za reprezentaciju Jugoslavije, za koju je odigrao 125 utakmica, debitirao je 1969. u Ljubljani protiv Njemačke. S reprezentacijom je, osim zlatne medalje na OI 1972, osvojio i dvije bronze na svjetskim prvenstvima 1970. i 1974. Imao je dva nastupa za selekciju Svijeta. Poznat je po tome što je uveo neke novine u načinu kako se rukometni gol brani. Pri branjenju sedmeraca prvi je počeo izlaziti sa gol-linije na 3 m, gdje bi digao ruke iznad glave. Isto je primijenio pri branjenju udaraca s krila kako bi smanjio ugao pod kojim se može uputiti lopta. Bio je specijalist u branjenju sedmeraca. I ostali golmani primijenili su neke njegove tehnike, koje su u upotrebi i dan-danas.
1945. – Rođen Rizo Džafić, Rizo Džafić, književnik, naučnik, književni kritičar i historičar književnosti, rođen 2. septembra 1945. godine u Bosanskoj Krupi, gdje je završio osnovnu školu i gimnaziju, a Filološki fakultet (studije južnoslavenskih i svjetske književnosti) u Beogradu 1971. godine. Radio je kao srednjoškolski profesor u Bosanskoj Krupi, te u Njemačkoj ( Stuttgartu, Kölnu i Freiburgu). Po osnivanju Pedagoške akademije u Bihaću 1993. radio kao asistent pri “Osjeku Razredna nastava” na predmetu Književnost za djecu. Postdiplomske studije završio na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, 1998., i odbranio 2000. godine tezu “Razvitak dječije književnosti u Bosni i Hercegovini”. Doktorirao odbranivši tezu “Tematske, genealoške i kontekstualne vrijednosti savremene krajiške književnosti za djecu” na Filozofskom fakultetu u Tuzli 2003. Za poeziju i prozu nagrađivan na više književnih konkursa. Za rezultate u odgoju i obrazovanju dobio je 1987. godine, što je u to vrijeme bilo najviše priznanje SR BiH za prosvjetne radnike, Nagradu Hasan Kikić. Godine 2003. dodijeljena mu je nagrada “Najbolji lektor u BiH u 2003. godini”. Zastupljen u izborima, pregledima i antologijama savremene dječije poezije i proze, te u školskim udžbenicima i priručnicima i obveznoj studijskoj literaturi na univerzitetima. Djela su mu prevedena na njemački, engleski, holanski, francuski, švedski, danski, turski, albanski, makedonski i slovenski jezik. Član je Društva pisaca Bosne i Hercegovine. Od 1975. kao kritičar prati savremenu književnu produkciju u BiH i svijetu te objavljuje veliki broj članaka, kritika, studija i eseja u književnim časopisima: Lica, Život, Putevi, Bagdala, Braničevo, Brazde, Izraz, Most, Stvaranje, Mostovi, Odjek i dr. Objavio je preko 300 naučnih, stručnih i kritičkih tekstova. Trenutno je na Pedagoškom fakultetu u Bihaću voditelj Odsjeka bosanski jezik i književnost.
2007. – Umro Safet Isović, poznati bosanskohercegovački izvođač sevdalinki. Po mišljenjima većine muzičkih kritičara i poznavalaca izvornog narodnog melosa jedan od najboljih izvođača sevdalinki svih vremena. Rođen je 9. januara 1936. godine u Bileći. Tokom drugog svjetskog rata napustio je rodnu Bileću kao izbjeglica sa svojim roditeljima. Od tada je bio nastanjen u Banjoj Luci gdje je pohađao osnovnu školu “Šesta pučka škola”. Nakon završetka rata vratio se u Bileću gdje je upisao i maturirao gimnaziju, a potom upisao višu gimnaziju u Trebinju. Nakon šestog razreda preseljava u Slavonski Brod gdje je nastavio školovanje u gimnaziji “Zlatko Šnajder”, bio je među najboljim đacima i završio veliku maturu 1955. godine. Iste godine je preselio u Sarajevo i počeo studirati na Pravnom fakultetu. U Sarajevu je, nakon doseljenja, proveo ostatak života. U društvu svojih prijatelja je često pjevao stare sevdalinke koje nikad nije snimio. Jedna od njih je “Na Ophodži prema Bakijama”, a volio je pjevati i vranjanski sevdah. U ljeto 1992, tokom rata (1992-1995) Isović je bio teško ranjen u svojoj porodičnoj kući u Sarajevu, pa će po drugi put u životu krenuti u izbjeglištvo. Jedno vrijeme zadržava se u Zagrebu, gdje učestvuje u osnivanju društva hrvatsko-bošnjačkog prijateljstva. Sa sinom Benjaminom, pjesnikom, obnavlja pjesmu o poharanoj Bosni, a ovaj mu na note stare balkanske melodije “Svilen konac” piše novi tekst pod nazivom “Šehidski rastanak”, u kojem se veliča odbrana Bosne i njen ratom i agresijom nagriženi islamsko-bošnjački svijet. S tako obnovljenim repertoarom Isović kreće u posjetu evropskim centrima ratom stvorene bosanske dijaspore. Nakon rata vratio se u Sarajevo, gdje je postao nekom vrstom nacionalnog gurua. Na velikom solističkom koncertu u Zetri, održanom 29. maja 2003. godine, okupio je cjelokupnu bošnjačku elitu – od najznačajnijih predstavnika uleme, proslavljenih slikara i pisaca, pa sve do novinara i novih, u ratu stvorenih, bogataša. Bila je to demonstracija ne samo Safetove pjesme već i nove nacionalne romantike. Pjevao je aktivno više od pola vijeka. Usprskos godinama, nije ga izdavao njegov kristalni glas. Pjevao je sve bolje, ne gubeći nivo i dah ni u danima kad je njegovo tijelo počela nagrizati opaka neizlječiva bolest. Preminuo je 2. septembra 2007. godine, a dženaza (ukop) je obavljena 4. septembra 2007. godine u haremu Alipašine džamije u Sarajevu.
U kategoriji “Na današnji dan” objavljujemo najznačajnije datume iz historije BiH.
(Mostarski.ba/Historija.ba)
