Na današnji dan 5. 4.

1969. – U Bugojnu rođen Tomislav Piplica, bivši bosanskohercegovački fudbalski golman. Fudbalsku karijeru počeo je sa 12 godina u Bugojanskoj Iskri kao igrač. Tek godinu poslije postao je golman. U ljeto 1998. godine odlazi u njemački FC Energie Cottbus gdje je uspješno branio 11 godina, odnosno sve do kraja svoje igračke karijere. Dva puta je bio izabran za igrača godine. Zbog svojih posebnosti u sezoni 2004/05. bio je jedini igrač koji je imao dvije autogram karte sa različitim frizurama. Osim toga poznat je i po legendarnom autogolu glavom, kada mu je bezopasna lopta prešla preko glave. Za taj gol je u emisiji “TV Total” Stefana Raaba dobio nagradu “Raab der Woche” po koju je lično došao. Poznat je i po tome što je kao najpopularniji igrač FC Energie Cottbusa imao čast da ugosti Gerhard Schrödera i Angelu Merkel. Kancelar Schröder poželio je da mu puca jedanaesterac. Iako su mu svi iz kluba govorili da pusti gol, on ga je namjerno obranio, nakon čega je imao problema sa upravom kluba. “Pipi” ili “Pirat” kako ga od milja zovu navijači Energia ima kultni status u klubu, te mu je 21. maja 2009. godine upriličena oproštajna utakmica, na kojoj je prisistvovalo 15.000 navijača. Zbog statusa koji uživa i zbog vjernosti Energiu, uprava mu je ponudila mjesto trenera i skauta koje je prihvatio. Bio je član Jugoslavenske fudbalske reprezentacije koja je osvojila Svjetsko prvenstvo do 20 godina koje se održavalo u Čileu 1987. godine. Za bosanskohercegovačku fudbalsku reprezentaciju debitovao je 24. marta 2001. godine na kvalifikacionoj utakmici za Svjetsko Prvestvo 2002. godine protiv reprezentacije Austrije. Prije bosanskohercegovačke fudbalske reprezentacije imao je poziva da zaigra za reprezentaciju Hrvatske, što je odbio jer je isključivo želio igrati za reprezentaciju Bosne i Hercegovine. Posljednju utakmicu za reprezenatciju odigrao je 21. augusta 2002. godine na prijateljskoj utakmici protiv reprezentacije Srbije na Koševu.

1979. – Košarkaši sarajevske Bosne postali su prvaci Starog kontinenta jer su u finalu za evropsku titulu u Grenoblu savladali italijanski Emerson iz Varesea rezultatom 96:93 (45:43). Trener ove brilijantne generacije bio je sad već legendarni Bogdan Boša Tanjević. Ova generacija ostala je upisana zlatnim slovima kako u jugoslovenskoj tako i u evropskoj košarci. U naredne četiri godine Bosna je osvojila još dvije titule prvaka Jugoslavije – u sezonama 1979/80 i 1982/83. Od značajnih međunarodnih dostignuća treba istaći drugo mjesto na klupskom prvenstvu svijeta, Interkontinentalnom kupu odigranom 1980. godine u Brazilu.

1992. – Demonstracije za mir u Mostaru i Sarajevu. 5. aprila je pred zgradom parlamenta u Sarajevu demonstriralo oko 40.000 ljudi protiv rata u Jugoslaviji. Demonstranti su nakon toga ušli u zgradu narodne skupštine Bosne i Hercegovine, gdje su raspravljali o tome kako da se prevaziđe sadašnja kriza i zaustavi rat u BiH. Okupljeni građani su nakon rasprave u zgradi Parlamenta jednoglasno usvojili deklaraciju o osnivanju Komiteta narodnog spasa BiH radi očuvanja sigurnosti građana, očuvanja BiH i putem vanrednih izbora uspostave novih organa vlasti. Od JNA je zatraženo da zaštiti građane i njihove živote, obezbijedi mir u Sarajevu, da razoruža i otjera sve paravojne formacije. Građani Sarajeva su na juriš osvojili republički parlament, rastjerali njegove poslanike i konstituisali Komitet javnog spasa sa mandatom da raspiše nove parlamentarne izbore na kojima će biti zabranjeno učešće trenutno vladajućim „nacionalnim“ strankama. Za predsjednika tog Komiteta bio je izabran “nezavisni” policijski funkcioner Dragan Vikić.

1992. – Srpski MUP napada školu MUP-a na Vracama u Sarajevu u kojem se nalazilo 850 polaznika ove škole, od kojih je njih polovina bilo maloljetno. Početkom aprila 1992. godine 34 pripadnika zvanične vladine Specijalne jedinice MUP-a RBiH, na čelu sa zamjenikom komandanta Milenkom Karišikom, lojalnih SDS-u tada vladajućoj partiji srpskog naroda u BiH, dezertiralo je iz baze u Krteljima sa opremom, oružjem i vozilima. Prvo pojavljivanje su imali 5. aprila na Vracama prilikom napada na Centar za obrazovanje kadrova Ministarstva unutrašnjih poslova Republike BiH. Nakon šest sati borbe zauzeli su školu i zarobili profesore, kursiste i đake nesrpske nacionalnosti. Šesnaestogodišnji Samir Mišić, učenik i pripadnik 20. klase, poginuo je 5. aprila 1992. godine u odbrani objekta tadašnje Srednje policijske škole na Vracama – Centra za obrazovanje kadrova RMUP-a BiH. Jedna grupa je prebačena na Pale gdje su ispitivani, a potom zatvoreni, te fizički zlostavljani i maltretirali sve do 10. aprila 1992. godina kada su razmijenjeni i prebačeni u Sarajevo. Za ovaj zločin je pred Sudom BiH optužen Momčilo Mandić u svojstvu pomoćnika ministra za unutrašnje poslove Srpske republike Bosne i Hercegovine koji je rukovodio napadom (oslobođen optužnice).

1992. – Počela opsada Sarajeva. Opsada Sarajeva od strane srpskog agresora počela je zauzimanjem međunarodnog aerodroma od strane JNA, u noći sa 4. na 5. april 1992. godine, a završila se 29. februara 1996. godine. Bila je to skoro četverogodišnja blokada glavnog grada, nazvana “Sarajevska opsada”, sa 1425 dana, jedna od najdužih u historiji modernog ratovanja.

1992. – Suada Dilberović – prva žrtva agresije na BiH. 5. aprila 1992. godine održale su se demonstracije za mir, na kojima su građani Sarajeva tražili od agresorskih snaga da uklone barikade i da se povuku. Pripadnici SDS-a (četničke snage) su pucali sa krova hotela Holliday Inn na demonstrante. Nakon demonstracija održanih na Marijin Dvoru, okupljeni demonstranti su se uputili ka tadašnjem mostu Vrbanja. Snajperisti koji su bili pozicionirani u objektu naspram benzinske pumpe su otvorili vatru na narod i tu, na mostu su ubili Suadu Dilberović. Na istom mjestu kao i Suada, ubijena je i Olga Sučić, pa se zbog toga na mostu, na kojem su ubijene ove dvije mlade djevojke, nalazi spomenik njima dvjema kao prvim žrtvama agresije u Sarajevu.

U kategoriji “Na današnji dan” objavljujemo najznačajnije datume iz historije BiH.

(Mostarski.ba)