Na današnji dan 10.10.

1971. – Rođen Elvir Bolić, bivši bosanskohercegovački fudbaler.Fudbalsku karijeru počeo je u omladinskom pogonu NK Čelika iz Zenice. Za prvi tim igrao u periodu od 1988. do 1991. godine. Bio je član Čelikove najuspješnije mlade generacije ikad, od koje su se neki igrači dokazali i kasnije igrali za nacionalni tim Bosne i Hercegovine kao što su: Mirsad Hibić, Nermin Šabić i Senad Brkić. U tim godinama NK Čelik takmičio se u nižim ligama Jugoslavije, pa je bio prisiljen da otkriva nove talente iz svoje omladinske škole, što je pomoglo Boliću da pokaže svoj talenat. On i par njegovih saigrača dobili su poziv u U-18 nacionalni tim bivše Jugoslavije. U reprezentaciji su ga zapazili skauti Crvene zvezde koji su ga potom doveli u svoj omladinski tim u decembru 1991. godine. Tadašnji menadžment Crvene zvezde koji su predvodili Dragan Džajić i Vladimir Cvetković imali su veliko povjerenje u njegov talenat, tako da su ga ubacili u prvi tim i igrao je značajnu ulogu kao vezni igrač. Međutim, zbog tadašnje političke situacije u Jugoslaviji, napustio je kamp jugoslovenskog nacionalnog tima u junu 1992. godine. Kasnije je obavijestio rukovodstvo Crvene zvezde da se neće vraćati u Beograd. Nakon toga odlazi u Tursku i tokom godina zadobija status legende, i ostaje zapamćen kao jedan od najboljih stranih igrača koji su igrali u Turskoj ligi. Najveći dio svoje karijere proveo je u Turskoj gdje je igrao za Galatasaray – (1992); Gaziantepspor – (1993-1995); Fenerbahce – (1995-2000). Nakon toga odlazi u Španiju gdje igra za Rayo Vallecano u periodu od 2000. do 2003. godine. Nakon Španije ponovo se vraća u Tursku gdje igra za Istanbulspor – (2003-2004); Genclerbirligi – (2004) i Malatyaspor – (2005). Svoju klupsku karijeru završio je u NK Rijeci koju je napustio u septembru 2006. godine. Bolić će ostati upamćen i kao strijelac jedinog gola u utakmici protiv Manchester Uniteda gdje je prekinuo niz od 40 godina nepobjedivosti Manchester Uniteda na Old Traffordu u Euro Kupovima. U periodu od 1991. do 1992. godine nastupao je za reprezentaciju Jugoslavije do 18 godina, za koju je odigrao 12 utakmica i postigao 10 golova.Za bosanskohercegovačku fudbalsku reprezentaciju debitovao je 1. septembra 1996. godine na kvalifikacionoj utakmici za Svjetsko prvenstvo protiv reprezentacijom Grčke. Posljednju utakmicu za reprezenatciju odigrao je 6. septembra 2006. godine na kvalifikacionoj utakmici za Evropsko prvenstvo 2008. godine protiv reprezentacije Mađarske. Za bosanskohercegovačku reprezentaciju odigrao je 51 utakmicu i postigao 22 gola. Bio je pomoćni trener reprezantacije Bosne i Hercegovine od 5. januara do 17. maja 2008. godine koju je tada vodio Meho Kodro.

1976. – Godišnjica smrti Silvane Armenulić, juglovenske interpretatorke novokomponovanih narodnih pjesama i sevdalinki. Rođena kao Zilha Bajraktarević u Doboju, započela je da pjeva vrlo rano. Nakon što je brzo postigla uspjeh kao istaknuta pjevačica u svojoj sredini, preselila se u glavni grad nekadašnje Jugoslavije Beograd u potrazi za boljim mogućnostima ostvarenja njene pjevačke karijere. Ubrzo po dolasku uzela je scensko ime Silvana po italijanskoj glumici Silvana Mangano. Bila je udata za tenisera Radmila Armenulića. Njena karijera je istovremeno doživjela veliki uspjeh, a ona je postala jedna od najuspješnijih folk zvijezda u SFRJ. To je dovelo do brojnih i veoma uspješnih pjevačkih angažmana u cijeloj zemlji, a kasnije i do nastupa u popularnim TV humorističkim serijama i filmovima. Nažalost, njen život i karijera bili su kratkog vijeka. Umrla je u saobraćajnoj nesreći zajedno sa svojom sestrom Mirjanom (Mirsadom) Barjaktarević. Njene pjesme se pamte i izvode i danas. Silvana Armenulić je jedna od legendi koja je svojim talentom ostavila trag ne samo u muzici nego i u glumi. Bila je popularna na području cijele bivše Jugoslavije, a mnogo puta je snimala duete s poznatim izvođačima.

1995. – Tokom operacije Sana ’95, združene snage Petog i Sedmog Korpusa Armije RBiH pod zapovjedništvom generala Atifa Dudakovića i Mehmeda Alagića napadom sa zapada i juga 10. oktobra 1995. godine oslobodili su Sanski Most i nastavili napredovanje sjeverno prema Prijedoru. Tokom rata u BiH od 1992. do 1995. godine Sanski Most je bio pod okupacijom snaga Vojske Republike Srpske od proljeća 1992. do 10. oktobra 1995. godine. Dio neesrpskog stanovništva je bilo primorano napustiti grad, ali je oko 6.000 Bošnjaka i Hrvata ostalo u gradu tokom rata, koji su često maltretirani, mučeni, ponižavani i tjerani na kopanje rovova i prisilni rad. Počinjeni su i brojni zločini u selima i naseljima Sanskog Mosta, naročito u Šehovcima, Mahali, Vrhpolju i drugim. Kraj rata i oslobođenje grada dočekalo je samo oko 1.000 nesrba, a procjenjuje se da je grad izgubio gotovo pola predratnog stanovništva. Tokom operacije Sana ’95, združene snage Petog i Sedmog Korpusa Armije RBiH pod zapovjedništvom generala Atifa Dudakovića i Mehmeda Alagića napadom sa zapada i juga 10. oktobra 1995. godine oslobodili su Sanski Most i nastavili napredovanje sjeverno prema Prijedoru. Neposredno prije oslobađanja grada, prema srpsim izvorima, oko 27.000 srpskog stanovništva je zajedno sa vojskom pobjeglo i napustilo grad, a srpske paravojne formacije i Vojska Republike Srpske na čelu sa Željkom Ražnjatovićem Arkanom vrše brojne zločine i ubistva preostalog bošnjačkog i hrvatskog stanovništva u gradu i okolini. Nakon rata, Sanski Most je vrlo brzo obnovljen i modernizovan, a dio izbjeglog stanovništvo se vratio.

U kategoriji “Na današnji dan” objavljujemo najznačajnije datume iz historije BiH.

(Mostarski.ba)