Na današnji dan 11. 1.

11. januara 1972. godine, obustavom nastave pokrenut je štrajk učenika Gazi Husrev-begove medrese u Sarajevu – 422. generacije.

Štrajk je trajao do 17. marta 1972. godine, a s ciljem poboljšanja kvaliteta obrazovanja u Medresi.

Iako su 1972. godine, kada je bio štrajk učenika u Gazijinoj medresi, bili maturanti i zahtjevi koje su imali ni na koji način nisu se mogli odnositi na njih, ipak su upravo oni bili organizatori štrajka.

Štrajkački odbor činili su: Rešid Bilalić, Mustafa Spahić, Muris Hadžibaščaušević, Nazif Kadrić, Husejin Dreca, Asif Višća, Selim Sejdinović, Ahmed Halilović, Zijad Ljevaković, Mensur Mašetić, svi iz generacije maturanata 1967/1972, a uz njih su bili iz četvrtog razreda Kasim Kadić i Ibrahim Kovačević, te iz trećeg razreda Fikret Karčić.

Štrajkački proglas počinjao je kur’anskim ajetom: “Bog neće izmijeniti situaciju jednog naroda sve dotle dok taj narod ne izmijeni sebe”, a nastavljen je zahtjevima čije su ispunjenje očekivali. Bilo je sedam zahtjeva, a najvažniji zahtjev bio je vraćanje u nastavni program predmeta koji su ukinuti 1961/1962. godine – logika, filozofija, psihologija, matematika, fizičko vaspitanje i jedan evropski jezik, najpoželjniji je bio engleski.

Da bi zaustavili štrajk, vlastodršci su slali pozive u vojsku svima koji su stasali za vojsku, a koji su bili među štrajkačima, ali je štrajk trajao.

Na kraju je Islamska zajednica odlučila privremeno obustaviti rad Medrese, isključiti iz Medrese sve đake iz petog razreda, iz 422. generacije, a policija je nakon ponovnog pokretanja nastave spriječila nastavak štrajka.

Štrajk je trajao dva mjeseca i šest dana. Štrajkači su vraćeni u školske klupe, samo su oni koji su pozvani u vojsku morali odložiti maturu za godinu dana. U prvi mah nakon štrajka nijedan od uvjeta štrajkača nije prihvaćen, ali s vremenom su prihvatani, tako da su vraćeni svi predmeti društvenih i prirodnih nauka.

11. januar 1993. Počela operacija “Munja '93”

Ako je bitka za Ćorkovaču ostala zabilježena kao prva velika pobjeda boraca Armije R BiH onda će “MUNJA 93”, po opsegu, umijeću, hrabrosti, sistemu rukovođenja i komandovanja i realizaciji u mnogome opredijeliti karakter borbe i 105. Bužimskoj udarnoj brigadi donijeti jedan prepoznatljiv imidž. U svakom slučaju, to su najbolje zapatili malobrojni preživjeli četnici koji su tog dana imali sreću i izvukli živu glavu. Akcija “MUNJA” je pripremana u strogoj tajnosti i samo su direktni učesnici znali pojedinosti, ali ne i sve što se akcije tiče.

Za izvođenje napada formirano je šest borbenih grupa sa ukupno 360 boraca i starješina. Napad je otpočeo tačno u 06.00 sati 11. januara 1993. godine na potezu Ćorkovača – Nikolića glavica – Adamovića glavica Landupi – škola Banjani Kedića glavica (tt 450). Dvije borbene grupe ubačene su na pravac Kruška – Bulećeni. Iza četničkih položaja ubačene su specijalne jedinice “HAMZE” i “GAZIJE” (ojačane odjeljenjem iz bosanskokrupske brigade) preko objekta Kurijen, južno od Kukuljice i na pravcu prema selu Bulećani sa osnovnim zadatkom da spriječe prolaz agresorskih interventnih snaga prema prednjem kraju odbrane, te sprečavanja povlačenja sa prednjeg kraja u dubinu teritorije. Ostvaren je planirani faktor iznenađenja, jer su borbene grupe na znak jedinstveno i istovremeno udarile na sve vatrene tačke agresora, a ubacivanjem u zaleđe potpuno su odsječene četničke jedinice na prednjem kraju i statvljene u okruženje. Na prednjem kraju agresor je imao ojačani bataljon iz Novigradske brigade, dobro utvrđen i naoružan. Kada uzmemo u obzir činjenicu da je jedan dio boraca 105. brigade u akciju krenuo sa desetak metaka i lovačkim naoružanjem, moramo se zapitati da li je moguće da 360 slabo naoružanih boraca može poraziti ojačani bataljon?
Ako razmišljamo logikom vojnika koji primjenjuje šablonsku taktiku ratovanja, onda je to nemoguće. Međutim, tajnost priprema, osposobljenost, veliki moral, faktor potpunog iznenađenja i odlučnost rezultirali su velikim uspjehom. Bliži zadatak je veoma brzo obavljen i uspostavljena je linija odbrane. Žestoke borbe su se vodile u rejonu Banjanske škole, Kedića glavice, Lovrića ali i u dubini oko sela Bulećani. U borbama je poginulo oko 150 neprijateljskih vojnika, zarobljene značajne količine naoružanja i municije i četiri agresorska vojnika. Od ratnog plijena treba izdvojiti top ZIS 76 mm, PAT 20/3, PAT 20/1, dva minobacača 120 mm, sedam minobacača 60 mm, tri BST-a, oko 170 automatskih i poluautomatskih pušaka, granata različitih kalibara i municije. Posebno treba izdvojiti i silovite kontraudare srbočetničkih snaga koje su trajale sve do kraja mjeseca januara ali su hrabri borci 105. brigade uspjeli obraniti zaposjednute položaje, pa je agresor odustao od te namjere već je nastavio sa granatiranjem naseljenih mjesta i prednjeg kraja naše odbrane.

Dostignuti položaji se nisu mijenjali do slijedeće ofanzivne akcije ovih boraca. U ovim borbama poginulo je 17 naših boraca, 38 ih je ranjeno, a teško je ranjen jedan od najboljih komandanata bataljona Hasan Musić-Musa koji je podlegao zadobijenim ranama desetak dana kasnije u RMC Bihać.

U kategoriji “Na današnji dan” objavljujemo najznačajnije datume iz historije Bosne i Hercegovine.

(Mostarski.ba/Historija.ba/Preporod.info)